Paul van Hooff
Naar het einde van de wereld
Paul van Hooff wordt per ambulance naar de stad Cochabamba vervoerd, waar hij aan zijn hart zal worden geopereerd. Hij verzet zijn gedachten door een van de mooiste motorritten uit zijn leven opnieuw te beleven.
De ambulancerit door de bergen van Sucre naar Cochabamba duurt zeven uur. Sneller lukt ’t de ambulance niet om mij in een gespecialiseerd ziekenhuis te krijgen. Ik lig op een stretcher en in elke bocht moet ik me aan de randen vastgrijpen om er niet uit te vallen. De druk op mijn borst die al ik een paar dagen voelde, bleek een hartinfarct te zijn en nu zijn we in een Nissan Vanette op weg naar Cochabamba, naar die ene arts die gespecialiseerd is in hartfalen.
ANDERE WERELD
Misschien komt het door de morfine, want in de ambulance lukt ’t om mezelf naar een andere, fijnere wereld te verplaatsen. Zo rijd ik in gedachten ineens met de Guzzi over de Dalton Highway in het uiterste noorden van Alaska. De trip heeft zo’n geweldige indruk op me gemaakt dat ik ‘m zeventien jaar later nog zo kan uittekenen. De Dalton Highway was toen nog niet bekend onder motorrijders en werd de Haul Road genoemd door truckers die het oliegebied Prudhoe Bay met van alles bevoorraadden. In het gebied is een plaatsje dat Deadhorse heet, waar de temperaturen kunnen dalen tot min zestig. Het was het begin van mijn reis door de Amerika’s en ik wilde per se naar de rand van het continent om van daaruit de staart in Argentinië te bereiken. In Fairbanks verklaarden de mensen me voor gek. Het was te vroeg in het seizoen. Daarmee wilden ze zeggen dat de campings en de benzinestations gesloten waren. Ik zou volledig op mijn eentje aangewezen zijn in een gebied dat dwars door bear country leidt. Ik spuugde als een bouwvakker in mijn handen en klom in het zadel.
GROEN ALS GRAS
Toch was ik niet gerust op het komend avontuur; ik was als avonturier zo groen als gras en stond op het punt om zevenhonderd kilometer door de wildernis te gaan rijden op een zwaar bepakte Moto Guzzi V7 met wegbanden. Het regende onophoudelijk. Slechts hier en daar kon ik uitrusten als ik een paar kilometer over asfalt reed, voor het overige ploeterde ik moederziel alleen door de modder. De mist was zo dicht dat ik aan weerszijden alleen de eerste bomenrijen kon zien. Na uren zwoegen bereikte ik de Yukon-rivier en zag een restaurant en een benzinepomp, de eerste tekenen van beschaving.
De benzinepomp en het restaurant waren die dag voor het eerst in het seizoen geopend. Ik keek omhoog en sloeg een kruisje. Na het nuttigen van een hamburger kreeg ik van de restauranthouder nog een machete mee, en een geladen pistool tegen de beren. “Iedereen in dit gebied heeft een wapen op zak om zich tegen de beren te beschermen,” doceerde hij.
Toegegeven, tijdens mijn tocht over de Dalton Highway werd ik bij vlagen overmand door pure angst. Pissen deed ik langs de kant van de weg, terwijl de motor stationair draaide om in geval van nood meteen weg te kunnen. Vanuit het niets had ik een soort van berenfobie ontwikkeld. Door de mist zag ik bijna niets van het landschap, in mijn tanktas lag een geladen pistool; ik voelde me een zwemmer die weet dat er haaien in de buurt zijn.
Uren later bereikte ik veilig Coldfoot, en was zo’n beetje halverwege de Dalton Highway. Ik kon logeren bij een goudzoeker die Mike heette en die beetje bij beetje de angst voor de pure natuur bij me weghaalde. Ik zag in zijn nabijheid wolven, beren, moose en ze renden allemaal weg. In de wildernis is iedereen bang voor elkaar.
NAAR HET EINDE VAN DE WERELD
Ik klamp me de hele tijd vast aan mijn stretcher als is het mijn reddingsboei. Als de pijn op mijn borst te erg wordt, krijg ik weer een dosering morfine toegediend. Het leidt me af van mijn precaire situatie en ik beleef mijn avontuur door Alaska na al die jaren moeiteloos opnieuw. Volgens mijn gastheer Mike was het laatste traject over de Dalton Highway naar Deadhorse niet voor doetjes. “Het kan daarboven spoken,” zei hij. “Bereid je goed voor.” Als extra bagage bond ik twee volle jerrycans benzine achterop.
Op de ochtend van mijn vertrek liet ik langzaam het laatste restje van beschaving achter me en reed naar het einde van de wereld. Dennenbomen maakten plaats voor de besneeuwde toppen van Brooks Range, de noordelijkste bergketen ter wereld. Daarna volgde de North Slope, de toendra. En ergens in die ruimte stond ik, een nietig persoon in een oceaan van tienduizenden vierkante kilometers zompige toendra. Niet ver van me vandaan graasde een kudde kariboe’s. Op die plek en op dat moment voelde ik dat mijn leven nooit meer het zelfde zou zijn; terug naar mijn luxe en comfortabele leven in Amsterdam kon niet meer, en opeen of andere manier voelde dat als een bevrijding, misschien wel als een soort
van wedergeboorte.
Het venijn zat ‘m die dag in de staart; de laatste honderddertig kilometer kwam ik in een sneeuwstorm terecht. Stoppen om te schuilen kon niet, omdat er niets was waarachter ik me kon verschuilen. Dodelijk vermoeid en tot op het bot verkleumd reed ik achttien uur na mijn vertrek uit Coldfoot Deadhorse binnen. In al de vezels van mijn lijf voelde ik dat ik leefde. Het was een schitterende dag, misschien wel één van de mooiste uit mijn leven.
“De laatste honderddertig kilometer kwam ik een
sneeuwstorm terecht. Stoppen om te schuilen kon niet, omdat er niets was waarachter ik me kon verschuilen.”
ONDERHOUDSBEURT
Het rustgevend effect van de morfine is uitgewerkt als we om twee uur ’s nachts in Cochabamba aankomen. Het medisch team staat al klaar en meteen word ik vervoerd naar de operatiekamer. Op mijn gezicht voel ik zowaar een glimlach drukken. Ik realiseer me dat toen ik in Deadhorse arriveerde de wereld letterlijk aan mijn voeten lag, een nieuw begin was onvermijdelijk en alles zou beter worden. Dat geldt ook voor nu, neem ik me voor. Mijn hart krijgt een forse onderhoudsbeurt en als beloning kan ik dan weer opnieuw beginnen, en op zijn minst dromen van verre reizen.