MotoPort Moto M•Zine | september 2025
Ter nagedachtenis
Kort voor het verschijnen van het Magazine dat MotoPort in september zou gaan verzenden bereikte ons het verdrietige nieuws dat redacteur Paul van Hooff op 61 jarige leeftijd is overleden. Decennialang schreef en deelde hij voor MotoPort de mooiste motorverhalen. Ter nagedachtenis aan Paul en uit respect voor zijn werk hier het laatste verhaal dat hij voor MotoPort heeft geschreven.
Door toedoen van zijn ex-vrouw belandde motoravonturier en journalist Paul van Hooff voor een half jaar achter de tralies in Bolivia. Weer terug in Nederland voelt hij zich toerend door Drenthe en Overijssel vrijer dan tijdens zijn wereldreizen.
Dat Nederland zo plat is als een pannenkoek is goed te zien op de Kuinderdijk bij Blokzijl, eindeloos kan ik over de groene velden kijken, de horizon is een streep in de verte. Een straffe wind uit het westen mauwt om me heen. Schaduwen van wolken glijden over het land. Om het beeld compleet te maken, vliegt er ook nog een ooievaar over. Het is een oer-Hollands moment, waarschijnlijk niet eens de moeite van het vermelden waard, maar voor mij betekent dit uitzicht, en het feit dat ik
hier met mijn Moto Guzzi V7 (Guus) sta, zo’n beetje alles.
PROPVOLLE CELLEN
Dat zit zo: een groot deel van 2024 bracht ik door in de Boliviaanse gevangenis Paviljoen 4 (P4) in Sucre. In P4 was geen horizon, met 350 man zaten we hutje mutje op een terrein ter grootte van één vijfde van een voetbalveld. Mijn leefwereld werd beperkt door vier hoge buitenmuren met rollen prikkeldraad eromheen. Bewakers met machinegeweren voor hun borst keken vanaf de looppaden op ons neer. Ik volgde de discussie in Nederland over het cellentekort;
gevangenen eerder vrijlaten om zo de druk op het gevangeniswezen te verlichten.
In P4 propten ze de cellen net zo lang vol totdat er feitelijk niemand meer bij kon. Mijn cel van 25 vierkante meter deelde ik met 31 andere gevangenen, en het wonderlijke was dat er bijna nooit een onvertogen woord viel, we accepteerden de situatie en pasten ons aan. In onze cel was geen toilet. Als om negen uur ’s avonds de deur dichtging, dan plaste je zo nodig discreet in een fles met je naam erop. De grote boodschap hield je op tot de volgende ochtend. Het eten in P4 zal ik me nog lang heugen. Wat voor een maaltijdsoep moest doorgaan was niet meer dan heet water met wat snippers groente en kleffe rijst onderin. Met afgrijzen keek ik dan naar de grijs gekookte kippenpoot, drijvend in mijn prutje. Of lagua, een maïspapje dat ik mijn hondje Bruna voorschotelde, met dit verschil dat Bruna er vlees bij kreeg. Als ik op de luchtplaats naar boven keek, dan zag ik een rechthoekige hemel, altijd blauw, met soms wat schapenwolkjes, maar nooit vloog er een ooievaar over.
JONGE GOD
Ik start de Guzzi en vervolg mijn pad over het slingerende dijkweggetje richting Steenwijk. Behalve één auto kom ik geen enkel ander vervoermiddel tegen, blijkbaar staat dit dijkweggetje nog niet op de radar van horden motorrijders of fietsers. Het zal ongetwijfeld mijn verbeelding zijn, maar ik heb het gevoel dat Guus extra zijn best doet om ’t mij, zijn trotse eigenaar, naar de zin te maken. Sinds hij door Henk Boon en Oebele Herder opnieuw is opgebouwd, pakt hij feilloos op en swingt hij als een jonge god door de bochten, en dat voor een motor van een halve eeuw oud. Een glimlach drukt op mijn gezicht.
In mei 2024 bezocht ik mijn zonen in Sucre en werd op weg naar hun school midden op straat door een agent gearresteerd en onmiddellijk overgebracht naar de gevangenis P4. Op het moment dat ik tussen uitbundige schoolkinderen had moeten staan, bevond ik me plotseling tussen gehard bajesvolk; bankovervallers, moordenaars, verkrachters, drugssmokkelaars, oplichters, één seriemoordenaar en pensionistas, dat zijn mannen die ervan worden beschuldigd geen alimentatie te hebben betaald. Ik was ook een pensionista, tenminste volgens de moeder van mijn kinderen van wie ik toen al acht jaar gescheiden leefde. Als compensatie werd een bedrag van bijna veertigduizend dollar geëist, zoveel kostte het om mezelf vrij te kopen. Het justitiële systeem in Bolivia wordt gedreven door geld, niet door rechtspraak. Over mijn lijk, was mijn antwoord en besloot de straf van een half jaar uit te zitten
HAVENMEESTER
Het is geen toeval dat ik in de buurt van Blokzijl ben. Ik kom hier inmiddels drie keer per week, van vrijdag tot en met zondag. Ik werk tot eind oktober als havenmeester in het betoverende haventje van Blokzijl. Ik voer eenvoudige werkzaamheden uit aan de steigers, zorg ervoor dat de toiletten spic en span zijn, reken liggeld af, praat met de mensen. In feite ben ik gastheer, een rol die me past. Het aardige van ‘bootjesmensen’ is dat ze bezig zijn met het bedrijven van hun hobby, en dat is te zien aan al die ontspannen glimlachen. In die zin verschillen ze niets van motorrijders. De schappelijke werktijden en het bescheiden loon stellen mij in staat om mijn ervaring in P4 op te kunnen schrijven en het boek in de loop van 2026 te laten verschijnen. Ik houd mij vast aan de gedachte dat de pen machtiger is dan het zwaard.
UITREISVERBOD
Toen ik na zes maanden de gevangenispoort uitliep, was ik twaalf kilo afgevallen en kon door al de opwinding nog geen honderd meter lopen. Eenmaal buiten hoorde ik dat ik Bolivia niet mocht verlaten omdat de rechter mij een uitreisverbod had opgelegd. Dat gebeurt normaal gesproken bij zware criminelen op de vlucht, maar in mijn geval was alles anders, een tikje extreem zelfs. Na vier maanden wisten vrienden me het land uit te smokkelen en kreeg ik in Peru de juiste stempels om door te kunnen reizen. Eenmaal in Nederland krabbelde ik snel weer op. Ik verblijf inmiddels op een camperplek in Nieuwlande die wordt gerund door mijn vrienden Ria en Henk Boon. De Guzzi neemt me bij de hand en laat me delen van Drenthe en Overijssel zien waar ik nooit eerder ben geweest en tegelijkertijd doet zich de wonderlijke sensatie voor dat ik me, al toerend door Westerbork, Ommen, Zwartsluis, Staphorst, en al die andere pittoreske plaatsjes, momenteel vrijer voel dan tijdens mijn wereldreizen.
WINDJE MEE
Dat vrijheid belangrijk is, is een understatement van hier tot Tokio. Helaas heb ik ervaren dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Ik verwachtte mijn zonen in de armen te sluiten, maar kreeg in plaats daarvan handboeien om. Mijn mannen verblijven nog in Bolivia, maar ik twijfel er niet aan dat we in de nabije toekomst weer samen zullen zijn. De wal zal het schip keren. Mijn realiteit nu is het kronkelende dijkweggetje met om mij heen graslanden zo ver als ik kan kijken. En ja hoor: weer zweeft er een ooievaar over me heen. Via Steenwijk rijd ik de A28 op richting Emmen. Guus en ik hebben de wind mee. Recht zo die staat, recht zo die gaat…